Wspinaczkę na Twierdzę św. Jana w Kotorze

Czarnogóra, Kotor

Przejechano 1155 km

Wspinaczka na Twierdzę św. Jana
Do końca nie wiadomo, kiedy na wzgórzach pojawiły się pierwsze fortyfikacje. Jednak obecny kształt Twierdzy św. Jana to czas panowania Wenecjan.
Wejście na szczyt jest punktem obowiązkowym zwiedzania Kotoru. Nie tylko dlatego, że jest to wspaniały zabytek, imponujące dzieło ludzkich rąk, powstałe w czasach, gdy wszystko budowano niemalże ręcznie, ale również dlatego, że widok jest zachwycający.

Spacer na szczyt i z powrotem zajmuje około półtorej godziny, a do pokonania jest tysiąc trzysta pięćdziesiąt schodów.
Kiedy przeczytałam, że w jedną stronę idzie się jedynie 45 minut, pomyślałam, phiiii co to jest na nas. Nie wiem, czemu ludzie na tych filmikach tak zieją i czemu co chwila odpoczywają.
Po 15 minutach już wiedziałam :D

Droga może nie jest wymagająca, ale powietrze jest tak ciężkie od wilgoci, że trudno jest złapać oddech, ma się poczucie jakby kamienie siedziały na płucach i niemożliwe jest wzięcie głębokiego oddechu, który da siłę.
Dodatkowo przez cały czas jest się mokrym, ubrania się kleją do skóry.
No po prostu czadowo!!! Gdyby była winda, to nie byłoby tak przyjemnie stać na szczycie :)

Po drodze mijamy maleńki kościół Matki Boskiej od Zdrowia, wybudowany przez ocalałych z epidemii dżumy.
Twierdza położona jest na wysokości ponad 260 metrów nad poziomem morza.

Wejście kosztowało 8 euro, a mowa oczywiście o roku 2022.
Jest też droga alternatywna, na dziko, za darmo, w końcowym etapie trzeba przejść przez okienko.
Ale mamy taki zwyczaj, że nawet jak wiemy, że można ominąć kasę, to i tak płacimy, ponieważ w ten sposób wyrażamy naszą wdzięczność dla miejsca, które jest tak piękne i które nas przyjęło "w gościnę". Ponadto, ktoś utrzymuje to miejsce, samo sprzątanie śmieci, usypywanie żwirku czy podkaszanie trawy - trzeba to robić. Dlatego pomimo, że wiemy, jak zostawić 16 euro w kieszeni, dorzucamy swoją cegiełkę na utrzymanie tego cudownego miejsca, które nas zachwyciło.

Kiedy już obfotografowaliśmy widoki i siebie na tle widoków, zarządziłam powrót na kolację, Paweł schodził biegiem, bo głód dawał mu się ostro we znaki. Kto już widział filmik, ten wie, w jakim tempie schodziliśmy a kto nie, to zapraszam pod link, który wrzucę na koniec tego wpisu :)

Kuchnia Czarnogóry słynie przede wszystkim z dań grillowanych, dlatego pierwszego wieczoru zamówiliśmy ogromny talerz mięs. Smakowało przepysznie.
Ale to co mnie zachwycało w Czarnogórze to niezwykły smak warzyw, zwłaszcza pomidorków koktajlowych. Sama słodycz! Już za nimi tęsknię.

Wracając do mieszkanka, wstąpiliśmy do supermarketu, kupiliśmy słone i słodkie przekąski, których w Polsce nie ma, usiedliśmy w ciemnościach na balkonie i cieszyliśmy się nocnym widokiem na zatokę.
I tak zakończył się wspaniały pierwszy dzień w Czarnogórze.

Ja już pracuję nad filmikiem z drugiego dnia i oczywiście tekstem na geobloga :)
Pozdrawiam serdecznie naszych Czytelników :*

https://youtu.be/OqrYECIS_hw