Tam, skąd wyruszył Krzysztof Kolumb

Przedostatni tydzień mojej pracy i wolny dzień. Ten czas będzie dla mnie ogromną radością, ale z perspektywy czasu wzbudzi również poczucie żalu, że nie zrobiłam tego wcześniej, że nie dałam sobie odrobiny wolności.

Tego dnia z lekkim sercem, raniutko wsiadam na wynajęty rower i jadę przed siebie. Pierwszy mój cel: Huelva. Droga do Hulevy wiedzie przepiękną, malowniczą ścieżką rowerową. Wycieczka jest czystą przyjemnością. W Hulevie krótki postój i sprawdzenie samopoczucia. Okej, podejmuję próbę i jadę w stronę Palos de la Frontera. To właśnie z tych okolic Kolumb wyruszył w swoją wielką wyprawę. Zaraz za Huelvą jest bardzo długi, nudny odcinek, który będzie dla mnie katorgą na drodze powrotnej. Zaraz za nim wjeżdżam do uroczego, sennego miasteczka San Juan. Oprócz tego, że jest śliczne, zupełnie nic się w nim nie dzieje. Nawet nikogo nie było na ulicy. Dokładnie tak sobie wyobrażałam Andaluzję. Cudne miejsce.
Przejechałam rzekę Tinto i wciąż pełna optymizmu jadę dalej. Ponieważ nie jestem doświadczona w dalekich rowerowych dystansach nie sądziłam, że nawigacja pokazuje inną drogę dla rowerów i inną dla samochodów. Okej, gdyby jeszcze był zakaz poruszania się rowerami po trasie, to rozumiem, ale dlaczego nawigacja uznała, że wolę jechać godzinę dłużej, tylko po to, aby trasa była ładniejsza? Dlaczego zamiast równej, prostej trasy poprowadziła mnie przez pola. To nawet nie była trasa rowerowa, raczej spacerowa. Momentami musiałam prowadzić rower po zaroślach i polach, pod górkę, obok podwórek, czujnie obserwowana przez osiołki i konie.

Widok był cudny, ale kiedy znów wróciłam na trasę, zastanawiałam się, czy dam radę wrócić. Ponieważ do celu zostało mi niewiele, dojechałam do kolejnej uroczej miejscowości La Rabida, a stąd już kawałeczek polnymi drogami do Muelle de las Carabelas, czyli replik łodzi Krzysztofa Kolumba. W myśl zasady, że droga ważniejsza od celu, odpoczęłam chwilę na molo i rozpoczęłam dłuuuugi powrót. Nie wchodziłam do muzeum, łodzie widziałam z molo. Zauważyłam również na mapie, że stąd samochodem do mojego mieszkania jest zupełnie inna droga, prawdopodobnie skróciłabym trasę o 20 km w jedną stronę. Jednak nie wiedziałam, czy dam radę przejechać rowerem, nie chciałam spotkania z policją. Wolałam nie ryzykować i wracałam tą samą drogą.

W miejscu gdzie nawigacja znów chciała prowadzić mnie przez pola, nie skręciłam i tak sobie gadałyśmy:
GPS: Za 100 m skręć w lewo
Ja: Nie skręcę
GPS: Skręć w lewo
Ja: Nie!
GPS: Zawróć
Ja: Nie ma takiej opcji
GPS: Zmieniam trasę
Ja: I co? Da się?
GPS: Jedź dalej prosto
Ja: Dobra! :D

Godzinny odcinek przez pola, zamienił się w 15 minutową prostą, równą trasę. Ale niespodzianka! Ciekawa jestem, czy trasa od łodzi przez most byłaby przejezdna. Póki co, tego się nie dowiem. Od miasteczka San Juan droga dłuży się niemiłosiernie, nie przyzwyczajone ciało błaga o chwilę odpoczynku. Boli wszystko, żar się leje z nieba, droga jest prosta i nudna. Ale zatrzymać się nie można, bo nie zdążę oddać roweru. Oczywiście dojechałam, pokonałam dystans blisko 120 km bez wcześniejszego przygotowania i na ciężkim, starym rowerze. Dość głupi pomysł, ale było warto!
Czułam się prawdziwie wolna i usatysfakcjonowana.

To był mój przedostatni weekend. Czułam się tego dnia szczęśliwa, a moja rodzinka co pół godziny dostawała fotki z trasy.

Zdjęcia (8)

Komentarze (4)