Festyn z okazji Dnia Dziecka

Dzień imprezy. Basia od rana na nogach, niewiele spała przez nasze nocne zasiedzenie. Ogrom pracy od strony organizatorów wymaga taka impreza. My dojeżdżamy na godzinę przed rozpoczęciem. Zajmuję stanowisko i rozpoczynam 4-godzinne balonowe kręcenie z przerwą na bańki. Z zaskoczeniem patrzę jak dużo Polaków mieszka w Trondheim. Na pewno była ponad setka dzieci. Impreza się udała. Po placu przechadzał się ogromny Troll, nie udało mi się zrobić z nim zdjęcia, wielka szkoda. Ale pamiątkową fotkę Trolla mam.
Po wszystkim poszłam zjeść hot-doga, no dobra… trzy :P

Co ciekawe w Norwegii bułka z parówką to podstawa każdej imprezy urodzinowej dzieci, wszelkich festynów, pikników i meczy. Hehe, tak niewiele do szczęścia potrzeba.

Kiedy ja jadłam, Paweł pomagał sprzątać po imprezie. Znów byłam pełna podziwu dla organizacji przedsięwzięcia. Co ciekawe całość spoczywałam w damskich rękach. Mężowie organizatorek cierpliwie pomagali, ale to właśnie słaba płeć była odpowiedzialna za całokształt.

Basia miała cały swój samochód załadowany, więc nas podrzuciło inne polskie małżeństwo. Wszyscy byli dla nas bardzo mili i bardzo dużo z nami rozmawiali. Podczas pakowania, Basi uciekł balon z helem, Minionek. Tylko nic nie mówcie chłopcom. ;) Ciąg dalszy tej historii nastąpi…

Po powrocie dla relaksu spacerek z Luną. Kiedy wróciliśmy, chłopcy już spali, a my usiedliśmy do kolacji.
Opowiedziałam historię jaka mi się przydarzyła podczas festynu, ponieważ podejrzewałam siebie o jakieś faux pas, ale nie bardzo wiedziałam, co poszło nie tak.
Otóż, do jednego z tatusiów zwróciłam się „Pan” i tak spojrzał na mnie dziwnie. Basia wyjaśniła, że w Norwegii takich form używa się bardzo rzadko, jedynie do starszych osób. Nawet w szkole do nauczycielek mówi się po imieniu.
Polacy mieszkający od lat w Norwegii również przyjęli ten zwyczaj mówienia. Zatem mówiąc na „pan” niechcący sprawiłam, że młody tata, poczuł się staro.
Ciekawe, czy pewnego dnia w Polsce też się przyjmie taki zwyczaj. Mam nadzieję, że tak. Będzie mówiło się prościej i szybciej.

Tego wieczoru już nie siedzieliśmy tak długo, bo wszyscy byliśmy mega zmęczeni. Na dworze oczywiście było jasno, kiedy o 1.00 zasypialiśmy. To moja ostatnia biała noc podczas tego pobytu. Czy będą kolejne? Czas pokaże. Nigdy nie mów nigdy, jak to ostatnio pięknie pokazała nam Zula ;)

P.S. Basia odnalazła informacje dotyczące dziwacznych rzeźb dziewczynek. Zapraszam do poprzedniego wpisu, który uaktualniłam o „P.S.”

Zdjęcia (2)

Komentarze (1)