Zielono mi w naturze

Poniedziałek - 18 marca jest dniem wolnym od pracy, dzięki temu razem z Klaudią i Piotrkiem możemy udać się na wycieczkę. Wynajmujemy auto i zmieniamy kraj. Jedziemy do części Wielkiej Brytanii, nazywanej Irlandią Północą.
Trasę zaplanowała Klaudia, ponieważ od dawna chciała udać się na taką wycieczkę i już na samym początku muszę przyznać, że lepiej bym tego nie wymyśliła. Zobaczyliśmy miejsce, które dla mnie było kwintesencją irlandzkiej wyspy. Z resztą zobaczycie na zdjęciach.

Nasz pierwszy przystanek to droga The Dark Hedges, czyli urokliwa aleja poskręcanych, starych buków, która stała się znana, dzięki serialowi Gry o Tron.
My akurat byliśmy w porze, gdzie drzewa jeszcze nie obudziły się po zimie, więc nie wyglądało to tak powalająco jak zdjęciach w internecie. Na plus z pewnością brak turystycznego oblężenia i możliwość spokojnego spaceru i robienia zdjęć.
Początkowo Irlandia Północna mocno promowała ten region. Rzesze turystów zaczęły zjeżdżać, aby zobaczyć to dzieło natury. Natłok ruchu samochodowego, w tym autokarów doprowadził do uszkodzenia płytkich korzeni buków, przez co drzewa zaczęły obumierać.
Kolejna “świetna” decyzja urzędników to wycinka najbardziej zniszczonych drzew.
I tak, aleja powoli przestaje być tym, czym była przed serialem.
Wciąż piękna, wciąż zachwycająca, ale jeśli nie będzie chroniona, przestanie być skarbem przyrody.
Co możemy zrobić my turyści?
Wystarczy spacerować pod bukami, zamiast jeździć samochodem. Droga nie jest długa. Kilka minut zajmie przejście całej alei.

Jedziemy dalej. Nasz kolejny przystanek to most linowy w pobliżu Ballintoy: Carrick-a-Rede.
Droga od parkingu przez most aż po kraniec cypla to jedne z najpiękniejszych widoków jakie było mi dane zobaczyć.
Esencja irlandzkiej wyspy. Wody oceanu, soczysta wiosenna zieleń, błękit nieba i ten niesamowity most.
Piotrek jest fotografem i to właśnie dzięki niemu mamy bajeczne zdjęcia z tego miejsca!

Ale jak to się stało, że w ogóle znalazł się tutaj most. Wszystko zaczęło się jakieś 350 lat temu. Wówczas miejscowi rybacy szukając najlepszych wód do połowy łososi, odkryli, że maleńka wyspa Carrickarede będzie idealnym miejscem. Z dala od ludzi i łódek, a blisko szlaku migrujących łososi. Wówczas most nie był zbyt stabilny, zdejmowany na zimę i często wymieniany.
Dzisiaj brakuje łososi w wodach, rybacy nie korzystają z niego, natomiast miejsce zdobyło ogromne uznanie turystów. Most może wytrzymać obciążenie 10 ton, ma metr szerokości i 20 metrów długości. Wysokość 30 metrów może przyprawić o zawrót głowy, tak duży, że czasem turyści z wyspy muszą wracać łódką, ponieważ nie są w stanie ponownie wejść na most.
Kiedy już pokona się most, po pierwsze czuć ogromną satysfakcję po drugie spokój, lekkość i zachwyt. Czyste piękno, spokojne i urzekające.

Nie wiem jak wygląda sytuacja w sezonie, ale na wysepce było niewiele osób, a na moście mogliśmy zrobić sobie zdjęcia zupełnie sami. Wszyscy turyści ustawiali się w kolejce i cierpliwie czekali, aż poprzednicy sobie zrobią zdjęcia.
Jadąc w stronę mostu, tak naprawdę nie wiedzieliśmy, że czasem bywa zamknięty z powodu silnych wiatrów, szczególnie w okresie zimowym. Ale nawet gdyby był zamknięty, to i tak warto, bo okolica jest cudowna.
Na parking wróciliśmy okrężną drogą i ruszyliśmy do kolejnego punktu wycieczki.

Zdjęcia (16)

Komentarze (2)